Deel 4

Hallo allemaal!

Het is alweer een tijdje geleden dat ik een nieuw reisverhaal heb geschreven, dus het werd weer eens tijd.

Twee weken geleden ben ik voor het eerst uitgeweest in Qingdao. Dat was een grappige ervaring. Eerst gingen we met de hele groep naar een bar in een superdeluxe hotel, waar het iedere woensdag ladiesnight is. Wij waren daar op woensdag, dus alle vrouwen kregen alle drankjes gratis. Niet heel lang daarna gingen we naar een club genaamd “Muse”. Geen hele grote club, maar ze verzorgden wel optredens. Er was een zanger die wat covers zong en een dansgroep. De dansgroep had alleen een beetje een vreemde afsluiting. Een van de mannelijke dansers had namelijk een lasapparaat waarmee hij over een bord schraapte dat vastzat op zijn heup. De Chinezen vonden het allemaal superleuk en spectaculair, maar wij zagen de lol er niet zo van in. Ik vond het gevaarlijk, en als je te dichtbij stond kreeg je vonken op je huid en dat deed zeer. Verder was het wel leuk in de club. Ik heb zo hard gelachen, omdat de meeste Chinezen echt niet kunnen dansen. Het lijkt een beetje op de dansjes die ik deed toen ik een kleuter was en fan van k3. Er kwamen in de club allemaal Chinezen op ons af die met ons wilden praten en een van de eerste dingen die ze je dan vragen is of je iets met ze wil drinken. In die club dronken ze over het algemeen allemaal een mix van whisky en ice tea die helemaal niet slecht was.

Die zaterdag erna heb ik, samen met Ina, Xiaolei ontmoet. Xiaolei is een vriendin van Ji Bin, en Ji Bin is weer een vriendin van mijn tante Annemarie. Xiaolei heeft ons verteld waar alle goede restaurantjes zijn, waar we goedkoop kunnen shoppen en ze heeft ons haar eigen kapper aangeraden (Ina heeft de kapper al uitgeprobeerd en het resultaat zag er goed uit). Daarna hebben we met Xiaolei in een theehuis thee gedronken. Het hele theehuis was heel mooi traditioneel ingericht.  

Ik heb in mijn vorige blog verteld over de drakendans. Daar heb ik intussen wat foto’s van gemaakt, die ik op mijn blog zal zetten.

Op donderdag en vrijdag hebben we een soort discussieles. We hebben hiervoor een lesboek met teksten, maar die lezen we niet in de les. We vertellen elkaar de hele les lang hoe een bepaald onderwerp in ons land werkt. We hadden het afgelopen week over de gelijkheid tussen man en vrouw. En een van de punten was of een vrouw nadat ze getrouwd is moet stoppen met werken om het huishouden te doen en voor de kinderen te zorgen. In Nederland is werken en daarnaast ook het huishouden doen al een hele gewone zaak, maar dat bleek in andere landen niet zo te zijn. Vooral in Korea en Japan denken ze er anders over. Er bleek namelijk dat een groot deel van de Koreaanse en Japanse meisjes zelfs wil stoppen met werken als ze trouwen. Ik vind het heel moeilijk om dit te begrijpen. Ik vraag me dan ook af waarom ze nu Chinees leren, terwijl ze dat later niet gaan gebruiken…. Maar het is heel interessant om zulke verschillende meningen te weten te komen.

Afgelopen maandag is hier de nationale vakantie begonnen. Ina en ik hebben in het eerste weekend nog wat rondgekeken in Qingdao. We hebben de buurt met allemaal door Europese architecten gebouwde huizen gezien en we zijn daar naar een ander strand geweest. Dat strand en het park wat ernaast ligt is zeer populair bij Chinezen als locatie om trouwfoto’s te maken.  Op een gegeven moment ben ik de koppels gaan tellen en ik ben tot 30 koppels gekomen.
In hetzelfde weekend hebben Ina en ik ook een wok en een pan gekocht en we hebben toen zelf in de gezamenlijke keuken pasta gemaakt. Dit smaakte ons zo goed, dat we besloten hebben om in het weekend vaker zelf te gaan koken.

Dinsdag kwam Hongxia, een vriendin van mijn tante Annemarie, mij ophalen bij de universiteit. Zij had me uitgenodigd om een paar dagen te komen logeren in haar huis in het dorpje Wangtai. Dat was een superleuke ervaring! Mijn Chinees is daar heel erg verbeterd, want ik heb daar alleen maar Chinees gesproken. Ik heb ’s avonds de kookkunsten van Hongxia’s man geproefd, en die man kan echt niet normaal lekker koken. Ik heb daar dingen geproefd die ik nog nooit had gegeten. Ze eten daar kastanjes als tussendoortje. Ik vond ze eigenlijk erg lekker. En ik heb ook een soort zeeslakken geproefd, waar ik niet zo dol op was...   
Toen ik aankwam in Wangtai was al gebleken dat ze daar niet echt gewend zijn aan buitenlanders. Als ik daar over straat liep werd ik door iedereen aangestaard. Er waren mensen die “Hello” naar me riepen, maar veel mensen staarden alleen maar. Sommige mensen in auto’s konden spontaan niet meer autorijden omdat ze mij zagen. Er waren ook veel mensen die aan Hongxia vroegen waar ik vandaan kwam en verbaasd waren dat ik die vraag zelf kon antwoorden in het Chinees. En ook de inmiddels gebruikelijke uitspraken veel gehoord: 你这么高！(Wat ben je lang!) 你很漂亮。(Je bent mooi.)
Ik ben iedere ochtend en avond met Hongxia meegeweest naar haar sportlessen. ’s Ochtends doet ze taiqi en ’s avonds een soort dansen. Dit vond ik zeer interessant. De lessen worden buiten gehouden (ook in de winter) op een plek waar er basketbalvelden, een kleine atletiekbaan, een plein voor taiqi en speeltoestellen die vooral worden gebruikt door volwassenen zijn. De eerste avond ging ik voor de eerste keer mee. Van tevoren werd ik voorgesteld aan een vriendin van Hongxia, die net als Hongxia iedere ochtend en iedere avond sport. Zij vroeg mij hoe ik het voor elkaar krijg om zo dun te blijven. Ik wilde eerst zeggen dat ik veel sport, maar dat vond ik een beetje vreemd om te zeggen aangezien zij twee keer per dag sport en dat is meer dan wat ik doe. Dus toen heb ik maar gezegd dat we bij ons in de familie allemaal moeilijk aankomen. Toen de dansles begon had ik al gauw door waarom ze er niet snel mee afvallen. Laten we zeggen dat de snelheid en intensiteit van het bewegen een heel stuk lager was dan dat ik thuis gewend ben. Eerlijk gezegd heb ik anderhalf uur gedanst en geen druppel gezweten. Het was ook een manier van dansen die ik nog nooit gezien had. We maakten twee rijen en liepen daarmee constant in een vierkante vorm. We moesten op een bepaald tempo lopen dat niet erg hoog lag en ondertussen met onze armen bewegingen uitvoeren. Een deel van de groep schijnt zelf mee te doen aan wedstrijden.
De volgende ochtend ging ik mee naar taiqi en dat begon om half 6. Vroeg opstaan dus! Dat was een stuk kleiner groepje dan de dansles ’s avonds. Maar wel superleuk om te doen. Taiqi lijkt makkelijk omdat het zo langzaam gaat, maar eerlijk gezegd vond ik het erg moeilijk. Op de laatste ochtend had onze taiqi-lerares een echte witte taiqi-outfit voor me meegenomen die ik mocht lenen. Toen hebben we een hele fotoshoot gedaan, en daarvan zal ik een paar foto’s op mijn blog plaatsen. Dat was supergrappig om te doen, want de lerares zette me elke keer in een andere positie en controleerde of alles goed stond voordat we een foto maakten, en ik was die posities natuurlijk niet echt gewend.
Op de tweede dag hebben we samen met een vriendin van Hongxia en haar dochter jiaozi gemaakt. Dat was superleuk om te leren. Ze durfden mij met een groot hakmes het vlees voor de vulling te laten snijden. Het vullen van de jiaozi was erg leuk om te doen. Mijn eerste was heel erg mislukt, maar daarna ging het steeds beter. En ze waren heerlijk! Ik hoop dat ik ze als ik terugben in Nederland ook eens kan maken.
Op de laatste dag heeft een andere vriendin van Hongxia voor de lunch een traditioneel gerecht voor mij gekookt. Het was een soort soep met groenten, ei, vlees en stukjes deeg erin. Dat vond ik erg lekker! ’s Middags heb ik nog een klein beetje Engels geoefend met het zoontje van Hongxia, Yao Bo (8 jaar), en het dochtertje van de vriendin die de lunch voor ons had gemaakt. Maar dat was maar eventjes, want het grootste deel van de tijd hebben zij met mij Chinees geoefend. Zij gingen naar een andere kamer en schreven allemaal karakters die ze geleerd hadden op school op een blaadje, en dan moest ik ze vervolgens één voor één voorlezen. En ze gingen heel hard lachen als ik een karakter toevallig nog niet had geleerd, terwijl zij hem wel al kenden. Dat was heel grappig om te doen.
Toen ik terug naar huis ging heeft Hongxia me heel veel spullen meegegeven. Ik heb nu een etensvoorraad dat genoeg is voor 3 maanden en ze heeft me ook twee dekens meegegeven. Nee zeggen mocht niet bij haar. Ik heb het vaak geprobeerd, maar ze had elke keer weer een andere reden bedacht waarom ik het wel aan moest nemen: “Het wordt heel koud in de winter!”, “Dit is goed voor je gezondheid.” “Dit is goed voor je nieren.” “Dit heeft je kamergenoot zeker nog nooit geproefd!” En ga zo maar door. Ik was eigenlijk van plan om in Qingdao met de bus naar de universiteit te gaan, maar ik had zoveel spullen dat het me beter leek om een taxi te nemen.
Yao Bo was de paar dagen dat ik er was best wel verlegen, maar toen ik wegging bleek dat hij wel gehecht aan mij was geraakt. Toen Hongxia hem vertelde dat ik donderdag weer wegging moest hij al een beetje huilen, maar ik las achteraf in een mail van Hongxia dat toen hij me uitgezwaaid had, hij helemaal in huilen was uitgebarsten. En dat hij de hele dag niet meer blij was geweest. Maar ik heb hem beloofd dat ik gauw weer terugkom.

Op de terugweg in de bus van Wangtai naar Qingdao heb ik nog wat bijzondere dingen meegemaakt. Ik heb een man gezien die de snelweg aan het schoonvegen was. Ook zag ik iemand fietsen op de snelweg.
 Langs de snelweg waren de bushaltes en daarvoor moest de bus een soort secundaire weg op , waarna hij vervolgens meteen weer de snelweg op ging. Bij een van deze bushaltes was de bus voor ons kapot gegaan. Achter ons stonden ondertussen al meer bussen. Dus toen moesten al die bussen achteruit de snelweg weer op.
En het laatste bijzondere wat ik heb meegemaakt is dat de buschauffeur op een gegeven moment toeterde en naar rechts keek. Dus ik kijk door het raam naar buiten wat er aan de hand was. Toen bleek dat hij naar mij toeterde. Het raam naast mij stond een beetje open en dat vond ik wel fijn, maar de buschauffeur wilde blijkbaar dat ik hem dichtdeed. Blijkbaar durfde hij dat niet gewoon te vragen of er desnoods alleen maar naar te wijzen, want dan had ik het ook wel begrepen.
  
Zo, ik ben mijn verhaal weer kwijt. Ik hoop dat er niet te veel grammaticale-/spelfouten inzitten, want Nederlands wordt steeds moeilijker nu ik dat hier niet spreek.

Liefs Iris